Αυτά που έχω μέσα μου...

Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και είδε ένα πρόσωπο γνωστό. Στεκότανε εκεί για ώρες και προσπαθούσε να καταλάβει ποιά ήταν...ήξερε πως αν την άγγιζε θα χανότανε... θα χανότανε μέσα στο άδειο της το βλέμμα. Οι σκέψεις τις, την περικύκλωσαν. Προσπαθούσε να φύγει αλλά δεν μπορούσε. Την κρατούσανε εκεί φυλακισμένη μην μπορώντας να το σταματήσει. Το πάλεψε βάζοντας τα δυνατά της να νικήσει τις σκέψεις που την περιτριγύριζαν. Ήταν άσχημες σκέψεις που την επηρέαζαν και χανόταν σε ένα κόσμο χωρίς ουσία, χωρίς νόημα, χωρίς ζωή. Μέσα της επικρατούσε το απόλυτο κενό, μια μεγάλη μελαγχολία για όλα όσα έχει κάνει και για όσα θα κάνει. Δεν ήξερε γιατί ένιωθε έτσι, οι καταστάσεις δεν την άφηναν να σκεφτεί καθαρά. Όλα ήταν διαφορετικά, μυστήρια ακόμη και άγνωστα γι'αυτήν. Ήταν μόνη της. Κανείς δεν τη βοήθησε να φύγει απ'αυτό το κενό, ούτε καν οι σκέψεις της.
Στεκόταν εκεί, ζητώντας βοήθεια. Φώναζε ελπίζοντας πως κάποιος θα την ακούσει και θα την πάρει μακριά από αυτό το μέρος....Δεν υπήρχε κανείς....Μάταια προσπαθούσε να φύγει από εκεί μέσα......Δεν τα κατάφερε κι έτσι χάθηκε. Έγινε κι αυτή ένα με το κενό...